Konungsbók Goðmunds
22. Kapitel
|
'Willkommen
|
Normalisiertes Grokarisch
Á léttasta aldri, Goðmundr Konungr fór á sumrum til Austrvega, til þess at sjá yfir konungdóm sinn, at segja lǫg at þingum ok at heimta skatt. En er Goðmundr Konungr var á gamals, Vígleifr Konungsson fór fyrir fǫður síns sakir, at búask við konungsævi sína. Á tuttugunda ok ǫðru ári einvalds Goðmunds Konungs, er sumar kom, Vígleifr fór at vanda til Austrvega, á þetta sinn með Vígmoði, syni sínum. Vígmoðr var þá fimm vetra gamall, ok þat var fyrsta sinn hann fór með fǫður sínum. Þeir hǫfðu með sér þá tíu menn, er váru hermenn allir ok tryggligir. Þessir fǫrunatar hǫfðu allir skjǫldu ok hjálma ok hǫggvápn. En fǫr þeira varð slysagjǫrn. Á milli Austrhafnar ok Neðribrunns er sá stóri fjallgarðr, er margar bjarkar greru. Þessi heitir Bjarkarmǫrk, ok leiðin eina liggr í gegnum þessi mǫrk. Vígleifr ok fǫruneyti sín riðu í gegnum þá Bjarkarmǫrk, er svikaligir suðrmenn sátu fyrir þeim. En ekki er at segja frá hǫggva viðskiptum, svá lauk, at suðrmenn felldu þá alla, nema þá einn, er Bjarnharðr hét. Hann var sárr mjǫk af ǫrum, ok er Vigleifr fell, hann tók hest sinn ok flýði aftr til Austrhafnar. Er Bjarnharðr kom at Austrhǫfn, bæjarlýðr tóku hann til hús Hauks hersirs. Er sár Bjarnharðs váru bundin, Haukr hersir spurði, hvat þá væri tíðendi um Vígleif ok hans aðra fǫrunauta. Bjarnharðr svaraði, at nær tuttugu suðrmenn dræpi þá alla í Bjarkarmǫrk. Nú var Haukr góðr vinr Vígleifs, er hann heyrði þess, hann varð hryggr mjǫk. En sár Bjarnharðs váru banvæn, ok litlu síðar dó hann. Þann sama dag, Haukr lét búa vagn sinn ok fór með fimmtánda mann til þess staðar, er dráp komit fyrir. Haukr hitti þar Vígleif, er hekk á tré sem úbótamaðr, en fǫrunautir hans lágu undir hann. Haukr sá at gull Vigleifs ok dýrt sverð gullrekit hans váru tekin. Haukr lét leggja í vagni líkin ok fór með þeim til Austrhafnar. Gerði hann þar bálfǫr mikla fyrir þá, ok bæjarlýðr allr sótti þessa brennu ok grét konungsson látinn, því at hverr norðmaðr unni honum hugástum. Ok Bjarnharðr var brenndr með dróttni sínum. Eftir bálfǫrina Haukr sendi sendimenn til Konungsborgar, at færa Goðmundi Konungi tíðendi dauðans Vígleifs ok ǫsku hans. Goðmundr Konungr varð hryggr við þessi ílltíðendi, svá at hann lagðist í rekkju af harmi ok elli. Þrjá daga ok nætr, hann syrgði son sinn, ok engi maðr þorði at mæla við hann. En á fjórða degi, þegar er lýsti, Sigurðr Konungsson fór til fóður síns ok mælti við hann, at þeir skyli eigi gráta Vígleif meirr, en heldr leita itil at hefna hans, fyrir hans ok Konungs sakir. „Ef vér eigi hefnum Vígleifs bráðliga,“ mælti Sigurðr, „Vér skulum þykkjask veikr ok vanmáttigr.“ Er Konungr heyrði þessi orð, hann reis ór rekkju með nýju þreki ok mikilli reiði. „Ódrengiligr faðir ok konungr em ek“ mælti Konungr, „Því at ek ligg í rekkju sem gamalkarl, þá er ek skal hefna sonar míns.“ Þá hann segir: „Ek vilda drepa morðvargana Vígleifs, en vér eigi munum finna þá, enda vér leitim Austrvegu alla. Því at landit er mikit, ok sá maðrinn eini, er sá þá er dauðr.“ Sigurðr mælti: „Vér megum eigi kunna finna morðvargana, en vér fáum sveitungunum refsuðum þeirra fyrir þá.“
|
Übersetzung
Á léttasta aldri, Goðmundr Konungr fór á sumrum til Austrvega, til þess at sjá yfir konungdóm sinn, at segja lǫg at þingum ok at heimta skatt. En er Goðmundr Konungr var á gamals, Vígleifr Konungsson fór fyrir fǫður síns sakir, at búask við konungsævi sína. Á tuttugunda ok ǫðru ári einvalds Goðmunds Konungs, er sumar kom, Vígleifr fór at vanda til Austrvega, á þetta sinn með Vígmoði, syni sínum. Vígmoðr var þá fimm vetra gamall, ok þat var fyrsta sinn hann fór með fǫður sínum. Þeir hǫfðu með sér þá tíu menn, er váru hermenn allir ok tryggligir. Þessir fǫrunatar hǫfðu allir skjǫldu ok hjálma ok hǫggvápn. En fǫr þeira varð slysagjǫrn. Á milli Austrhafnar ok Neðribrunns er sá stóri fjallgarðr, er margar bjarkar greru. Þessi heitir Bjarkarmǫrk, ok leiðin eina liggr í gegnum þessi mǫrk. Vígleifr ok fǫruneyti sín riðu í gegnum þá Bjarkarmǫrk, er svikaligir suðrmenn sátu fyrir þeim. En ekki er at segja frá hǫggva viðskiptum, svá lauk, at suðrmenn felldu þá alla, nema þá einn, er Bjarnharðr hét. Hann var sárr mjǫk af ǫrum, ok er Vigleifr fell, hann tók hest sinn ok flýði aftr til Austrhafnar. Er Bjarnharðr kom at Austrhǫfn, bæjarlýðr tóku hann til hús Hauks hersirs. Er sár Bjarnharðs váru bundin, Haukr hersir spurði, hvat þá væri tíðendi um Vígleif ok hans aðra fǫrunauta. Bjarnharðr svaraði, at nær tuttugu suðrmenn dræpi þá alla í Bjarkarmǫrk. Nú var Haukr góðr vinr Vígleifs, er hann heyrði þess, hann varð hryggr mjǫk. En sár Bjarnharðs váru banvæn, ok litlu síðar dó hann. Þann sama dag, Haukr lét búa vagn sinn ok fór með fimmtánda mann til þess staðar, er dráp komit fyrir. Haukr hitti þar Vígleif, er hekk á tré sem úbótamaðr, en fǫrunautir hans lágu undir hann. Haukr sá at gull Vigleifs ok dýrt sverð gullrekit hans váru tekin. Haukr lét leggja í vagni líkin ok fór með þeim til Austrhafnar. Gerði hann þar bálfǫr mikla fyrir þá, ok bæjarlýðr allr sótti þessa brennu ok grét konungsson látinn, því at hverr norðmaðr unni honum hugástum.
|
