Á léttasta aldri, Goðmundr Konungr fór á sumrum til Austrvega, til þess at sjá yfir konungdóm sinn, at segja lǫg at þingum ok at heimta skatt. En er Goðmundr Konungr var á gamals, Vígleifr Konungsson fór fyrir fǫður síns sakir, at búask við konungsævi sína.
Á tuttugunda ok ǫðru ári einvalds Goðmunds Konungs, er sumar kom, Vígleifr fór at vanda til Austrvega, á þetta sinn með Vígmoði, syni sínum. Vígmoðr var þá fimm vetra gamall, ok þat var fyrsta sinn hann fór með fǫður sínum. Þeir hǫfðu með sér þá tíu menn, er váru hermenn allir ok tryggligir. Þessir fǫrunatar hǫfðu allir skjǫldu ok hjálma ok hǫggvápn.
En fǫr þeira varð slysagjǫrn.
Á milli Austrhafnar ok Neðribrunns er sá stóri fjallgarðr, er margar bjarkar greru. Þessi heitir Bjarkarmǫrk, ok leiðin eina liggr í gegnum þessi mǫrk.
Vígleifr ok fǫruneyti sín riðu í gegnum þá Bjarkarmǫrk, er svikaligir suðrmenn sátu fyrir þeim. En ekki er at segja frá hǫggva viðskiptum, svá lauk, at suðrmenn felldu þá alla, nema þá einn, er Bjarnharðr hét. Hann var sárr mjǫk af ǫrum, ok er Vigleifr fell, hann tók hest sinn ok flýði aftr til Austrhafnar.
Er Bjarnharðr kom at Austrhǫfn, bæjarlýðr tóku hann til hús Hauks hersirs. Er sár Bjarnharðs váru bundin, Haukr hersir spurði, hvat þá væri tíðendi um Vígleif ok hans aðra fǫrunauta. Bjarnharðr svaraði, at nær tuttugu suðrmenn dræpi þá alla í Bjarkarmǫrk. Nú var Haukr góðr vinr Vígleifs, er hann heyrði þess, hann varð hryggr mjǫk. En sár Bjarnharðs váru banvæn, ok litlu síðar dó hann.
Þann sama dag, Haukr lét búa vagn sinn ok fór með fimmtánda mann til þess staðar erí hríðinni þar til, er dráp komit fyrir. Haukr hitti þar Vígleif, er hekk á tré sem úbótamaðr, en fǫrunautir hans lágu undir hann. Haukr sá at gull Vigleifs ok dýrt sverð gullrekit hans váru tekin.
Haukr lét leggja í sleða líkin ok fór með þeim til Austrhafnar. Gerði hann þar bálfǫr mikla fyrir þá, ok bæjarlýðr allr sótti þessa brennu ok grét konungsson látinn, því at hverr norðmaðr unni honum hugástum.
